مسأله 1719. کسی که می‌خواهد از وطن خویش به مقصدی برود که در کمتر از هشت فرسخی است و در آنجا ده روز اقامت نماید سپس به وطنش برگردد، باید نماز را در بین مسیر رفتن به محلّ اقامت ده روز و در مسیر برگشت، تمام بخواند، هرچند مجموع مسیر رفت و برگشت به ضمیمۀ هم هشت فرسخ باشد.

همچنین، کسی که می‌‌خواهد از وطنش به مقصدی که آنجا نیز وطن دوّم اوست و در فاصلۀ کمتر از هشت فرسخی قرار دارد برود و در آن توقّف کند، سپس به وطن اوّلش برگردد، باید نماز را در مسیر رفتن به وطن دوّم و در مسیر برگشت به وطن اوّل، تمام بخواند، هرچند مجموع مسیر رفت و برگشت به ضمیمه هم هشت فرسخ باشد.

شایان ذکر است، در این دو فرض، تنها در صورتی نماز فرد در مسیر رفت یا برگشت، شکسته است که مسیر رفت به تنهایی یا مسیر برگشت به تنهایی، هشت فرسخ یا بیشتر باشد.[2]

مسأله 1720. کسی که احتمال عقلایی می­دهد پیش از رسیدن به هشت فرسخ از وطنش می‏گذرد و در آن توقّف می‌کند، یا ده روز در محلّی قصد اقامت می‏نماید، باید نماز را تمام بخواند.

مسأله 1721. کسی که می‏خواهد پیش از رسیدن به هشت فرسخ از وطنش بگذرد و در آن توقّف کند، یا ده روز در محلّی بماند، و نیز کسی که مردّد است که در وطنش توقّف نماید، یا ده روز در محلّی بماند، اگر از ماندن ده روز یا توقّف در وطن منصرف شود، باز هم باید نماز را تمام بخواند، ولی اگر باقیماندۀ راه هرچند به ضمیمه برگشت هشت فرسخ باشد، باید نماز را شکسته بخواند.