مسأله 1661. اگر نمازگزار در بین نماز، سهواً حرف بزند و سخنی بگوید که ذکر، دعا و قرآن محسوب نشود، بعد از سلام نماز، بنابر احتیاط واجب، باید به کیفیّتی که بعداً ذکر می‌شود، سجدۀ سهو انجام دهد. به عنوان مثال، اگر مکلّف در بین نماز مغرب اشتباهاً یا به خیال اینکه نمازش تمام شده با کسی حرف بزند یا مثلاً بگوید: «یا حسین»، باید بنابر احتیاط واجب، بعد از سلام نماز، سجدۀ سهو به‌جا آورد.

مسأله 1662. اگر نمازگزار بخواهد ذکر یا دعا یا قرآن بخواند، ولی سهواً آن را غلط بخواند، در صورتی که از عنوان ذکر یا دعا یا قرآن خارج نشده باشد، سجدۀ سهو واجب نیست، وگرنه بنابر احتیاط واجب، باید سجدۀ سهو انجام دهد و اگر چیزی را که سهواً غلط خوانده از واجبات نماز بوده و محلّ تدارک آن هم باقی است، باید آن را دوباره به‌طور صحیح بخواند.
شایان ذکر است، حکم سبق لسان (که نوعی لغزش در کلام است، مثل آنکه بخواهد حرف یا کلمه‌ای بگوید، امّا بی‌اختیار کلمه یا حرف دیگری به زبانش بیاید) نیز بنابر احتیاط واجب، حکم سهو است.

مسأله 1663. اگر نمازگزار در نماز سهواً مدّتی حرف بزند[454] و همۀ آن ناشی از یک اشتباه و سهو باشد، انجام یک بار سجدۀ سهو به کیفیّتی که خواهد آمد، بعد از سلام نماز کافی است.

مسأله 1664. برای صدایی که از سرفه کردن پیدا می‌شود، سجدۀ سهو واجب نیست، ولی اگر انسان سهواً ناله بکند یا «آه» بکشد یا «آه» بگوید، بنابر احتیاط واجب، باید سجدۀ سهو نماید؛ مگر استثنایی که در مسألۀ «1500» ذکر شد.