مسأله 1617. اگر نمازگزار پس از وارد شدن به سجدۀ دوّم، شک بین سه و چهار و پنج نماید، باید به دستور شکّ سه و چهار و شکّ چهار و پنج عمل نماید، یعنی یک رکعت نماز احتیاط ایستاده، یا دو رکعت نماز احتیاط نشسته به‌جا آورد، سپس سجدۀ سهو به‌جا آورد.
به‌طور کلّی، در هر موردی که نمازگزار پس از وارد شدن به سجدۀ دوّم شک کند بین چهار رکعت و کمتر از آن و زیادتر از آن، می‌تواند در وسعت وقت بنا را بر چهار بگذارد و وظیفۀ هر دو شک را انجام دهد، یعنی هم به جهت احتمال آنکه از چهار رکعت کمتر خوانده باشد، نماز احتیاط بخواند و هم به جهت احتمال آنکه بیش از چهار رکعت به‌جا آورده باشد، بعد از آن، سجدۀ سهو به‌جا آورد.
شایان ذکر است، چنانچه این شک در حال رکوع یا بعد از رکوع یا در سجده اوّل یا بین دو سجده، قبل از داخل شدن در سجدۀ دوّم پیش آید، نماز باطل است.

مسأله 1618. در شک­های صحیحی که نمازگزار موظّف است از حالت ایستاده بنشیند، مثل شکّ چهار و پنج در حال ایستاده، احتیاط مستحب آن است که نمازگزار برای قیام بی‌جا سجدۀ سهو انجام دهد.