مسأله 1603. اگر امام جماعت در شمارۀ رکعت‌‌های نماز شک کند، مثلاً شک کند که سه رکعت خوانده یا چهار رکعت، چنانچه مأموم یقین یا اطمینان یا گمان داشته باشد که چهار رکعت خوانده و به امام بفهماند چهار رکعت خوانده است، امام باید نماز را تمام کند و خواندن نماز احتیاط لازم نیست و نیز اگر امام یقین یا اطمینان یا گمان داشته باشد که چند رکعت خوانده است و مأموم در شمارۀ رکعت‌‌های نماز شک کند، باید به شکّ خود اعتنا ننماید؛[1] امّا اگر امام و مأموم، یکی گمان به عدد رکعات[2] و دیگری یقین یا اطمینان داشته باشد، باید هر کدام به وظیفۀ خویش در مورد تعداد رکعات نماز عمل نمایند؛ مثلاً اگر در نماز چهار رکعتی ظهر، مأموم گمان دارد رکعتی که در حال انجام آن است رکعت سوّم است و امام یقین دارد که رکعت چهارم است، بر مأموم واجب است رکعت مذکور را رکعت سوّم نمازش قرار دهد و یک رکعت دیگر بخواند و در این حال جایز نیست مأموم در تعداد رکعات به امام مراجعه نماید.

مسأله 1604. اگر یکی از امام یا مأموم در افعال نماز، مانند تعداد سجده­ها شک نماید و دیگری یقین یا اطمینان نسبت به آن داشته باشد - با توضیحی که در ضمن مثال ذکر می­شود - هر کدام که شک دارد به دیگری که یقین یا اطمینان دارد رجوع می­نماید و به شکّ خود اعتنا نمی­کند.

به عنوان مثال، مأمومی که می‌داند که در کارهای نماز از امام جماعت تبعیّت می‌کرده و تخلّف ننموده، اگر شک کند یک سجده انجام داده یا دو سجده، در حالی که امام جماعت یقین یا اطمینان به دو سجده دارد، نباید به شکّ خویش اعتنا کند؛ امّا اگر مأموم احتمال می­دهد هرچند از روی غفلت، متابعت از امام را در سجده ترک کرده و مثلاً همان طور در سجدۀ اول باقی مانده تا آنکه امام وارد سجدۀ دوم شده، باید به شکّ خود اعتنا نماید.
شایان ذکر است، حکم مذکور در موردی که یکی از امام یا مأموم گمان[3] نسبت به برخی از افعال نماز مانند تعداد سجده­ها دارد و دیگری یقین یا اطمینان دارد نیز، جاری می­شود.