مسأله 1474. مستحب است نمازگزار بعد از نماز، چه نماز واجب و چه نماز مستحب، «سجدۀ شکر» نماید و همین قدر که سجده کرده و پیشانی را به قصد شکر بر زمین بگذارد، کافی است، هرچند ذکر نگوید؛ ولی بهتر است صد مرتبه یا سه مرتبه یا یک مرتبه «شُکْراً لِلهِ یا «شُکْراً» یا «عَفْواً» بگوید؛
همچنین بهتر است دو سجدۀ شکر انجام دهد، بدین صورت که پیشانی را به قصد سجدۀ اوّل بر زمین بگذارد، سپس طرف راست پیشانی یا گونۀ راست یا هر دو را بر خاک بگذارد و بعد از آن طرف چپ پیشانی یا گونۀ چپ یا هر دو را بر خاک قرار دهد، سپس مجدّداً به قصد سجدۀ دوّم پیشانی را بر زمین بگذارد و نیز مستحب است هر وقت نعمتی به انسان می‌رسد یا بلایی از او دور می‌شود، سجدۀ شکر به‌جا آورد.
مسأله 1475. در سجدۀ شکر مستحب است انسان دو ذِراع دست (از آرنج تا نوک انگشتان دست) و سینه و شکم را به زمین بچسباند و بعد از سر برداشتن از سجده، جای سجدۀ خود را با دستش مسح نماید، سپس دستش را به صورت و جلوی بدنش بکشد.
مسأله 1476. احتیاط واجب آن است که در سجدۀ شکر، پیشانی را بر مُهر یا شیء دیگری که سجده بر آن صحیح است، گذاشته و بنابر احتیاط مستحب، جاهای دیگر بدن را به دستوری که در سجدۀ نماز گفته شد، بر زمین بگذارد.
شایان ذکر است، اگر سبب و علّتی برای انجام سجدۀ شکر پیش آمد و فرد نمی‌توانست بر زمین سجده نماید، برای سجده با سرش اشاره ‌‌کند و گونه‌‌اش را بر کف دست یا پشت آن[1] قرار ‌‌دهد و شکر خداوند متعال را انجام ‌‌دهد.