مسأله 1361. نماز گزار واجب است در سجده، ذکر بگوید و بهتر آن است که در حال اختیار (غیر اضطرار)، سه مرتبه «سُبْحانَ اللّهِ‏» یا یک مرتبه «سُبْحانَ رَبّیَ الْأَعْلیٰ وَبِحَمْدِه»[1] بگوید، هرچند گفتن هر ذکری که در آن تعظیم و تمجید خداوند متعال باشد، کافی است، ولی بنابر احتیاط واجب، باید به اندازۀ سه «سُبْحانَ اللّهِ‏» باشد؛ مثلاً سه مرتبه «الْحَمْدُ لِلهِ» یا سه مرتبه «اللّهُ أَکْبَرُ» بگوید.[2]

امّا گفتن سایر ذکرها، از قبیل استغفار، صلوات، دعا و طلب حاجت برای خویش یا مؤمنین از خداوند متعال، به عنوان ذکر واجب سجده کافی نیست و کسی که نمی‌‌تواند «سُبْحانَ رَبّیَ الْأَعْلیٰ» را خوب ادا کند، باید ذکری دیگر مانند سه بار «سُبْحانَ اللّهِ» را بگوید؛ شایان ذکر است، در موارد مذکور در این مسأله، فرقی بین نماز واجب و نماز مستحبی نیست.

مسأله 1362. در ذکر واجب سجده شرط است: الف. موالات را رعایت نموده و آن را به دنبال هم بگوید؛ ب. آن را به عربی صحیح بگوید؛ یعنی مخارج حروف و حرکات در هنگام تلفّظ رعایت شود.

مسأله 1363. در وقت کم و در حال ناچاری و اضطرار، گفتن یک «سُبْحانَ اللّهِ» در سجده کافی است.