مسأله 111: کسی که نماز یومیه خود را نخواند یا آن را باطل بخواند تا این‌که وقت تمام شود واجب است قضای آن را خارج از وقت به‌جا آورد، و از این حکم سه مورد استثنا شده است:
1- نمازی که کودک نابالغ یا شخص دیوانه یا بی‌هوش نمی‌خواند، البته در جایی که بی‌هوشی با فعل و اختیار خودش نباشد و اگرنه بنابر احتیاط واجب باید قضای آن را به‌جا آورد.
2- نمازی که زن حائض یا نُفَساء در روزهای دیدن خون نمی‌خواند.
3- نمازی که کافر اصلی (غیر مرتد) نمی‌خواند.
مسأله 112: قضای نماز روزانه را می‌توان در سفر یا غیر سفر و در هر وقت از شبانه‌روز به‌جا آورد، ولی باید توجه داشت نمازی که در وطن یا مقر قضا شده را باید تمام قضا کرد هرچند نمازگزار در سفر باشد، و نمازی که در سفر قضا شده را باید شکسته قضا کرد هرچند نمازگزار در سفر نباشد.
مسأله 113: کسی که نمازی از او قضا شود در حالی که در اول وقت مسافر و در آخر وقت غیر مسافر باشد یا برعکس، برای قضای نماز باید وضعیت خود را در آخر وقت در نظر بگیرد، پس اگر در آخر وقت مسافر بوده نماز را شکسته قضا کند هر چند در شهر خود باشد و اگر در آخر وقت مسافر نبوده نماز را تمام قضا کند هر چند در سفر باشد.
مسأله 114: در قضای نمازهای یومیه ترتیب لازم نیست مگر در نمازهایی که در ادای آن‌ها ترتیب شرط است، مثل نماز ظهر و عصر از یک روز یا مغرب و عشا از یک شب، بنابراین جایز نیست قضای نماز عصرِ یک روز را قبل از قضای نماز ظهرِ همان روز به‌جا آورد.
مسأله 115:مؤمنی که به خاطر داشتن عذری نمازش را نخواند و تا زمان فوت شدن قضا نکند در حالی که می‌توانست قضا کند بنابر احتیاط واجب پسر بزرگ‌ترش باید از طرف وی قضای آن را به‌جا آورد، البته به‌شرط آن‌که پسر بزرگ‌تر، هنگام فوتِ پدر، نابالغ یا دیوانه نباشد و شرعاً از ارث پدر محروم نباشد که در این موارد قضای نماز پدر بر او واجب نیست، و لازم نیست پسر بزرگ‌تر شخصاً قضای نماز پدر را به‌جا آورد بلکه می‌تواند کسی را برای انجام این کار اجیر کند، و چنانچه شخص دیگری قضای نماز پدر را بر عهده گیرد تکلیف از عهده پسر بزرگ‌تر ساقط می‌شود و اگر پدر عمداً نماز خود را به‌جا نیاورد قضا بر پسر بزرگتر واجب نیست.